اگر من چندقلو حامله باشم، آیا باید حتما سزارین کنم؟

الزاما خیر. اینکه آیا شما می توانید برای فرزندان خود از زایمان طبیعی استفاده
کنید یا خیر، تا حد زیادی به نحوه قرار گرفتن آنها در رحم شما بستگی دارد.

اکثر متخصصان، تا زمانی که شرایط زیر برقرار باشد، استفاده از زایمانِ طبیعی را
توصیه می کنند:

• سر بچه ها به سمت پایین قرار گرفته باشد (در حدود 40% از دوقلوها، این حالت
  رُخ می دهد).
• نه شما و نه نوزادها، هیچ کدام با مشکلی مواجه نباشید که استفاده از سزارین
  را ضروری کند.
• هنگام زایمان، سن بارداری شما حداقل 33 هفته باشد.
• دوقلوهای شما، هر کدام یک و نیم کیلوگرم یا بیشتر وزن داشته و هر دو با
  سرعت مشابهی رشد کرده باشند.

از سوی دیگر، اگر سر اولین کودک از دوقلوها (یعنی کودکی که در مسیر زایمان،
پایین تر قرار دارد) به سمت پایین نباشد، یا اگر دوقلوها از یک کیسه آمنیوتیک مشترک
استفاده می کنند، یا اگر شما بیش از 2 جنین دارید، می توانید برای یک عمل سزارین
برنامه ریزی شده، آماده شوید.

در صورتی که سر اولین کودک از دوقلوها به سمت پایین باشد، اما سر کودکِ دوم به
سمت پایین نباشد، توافق کلی در مورد روش مناسب وجود ندارد. برخی از متخصصان بر این
باورند که امتحان کردن روش زایمان طبیعی می تواند یک انتخاب منطقی باشد؛ در حالی که
برخی دیگر از متخصصان اظهار می کنند که جراحی سزارین برنامه ریزی شده در این حالت،
بهترین روش ممکن است.

نهایتا، شما باید بدانید که حتی اگر نوزاد اول را با موفقیت و به صورت طبیعی به
دنیا بیاورید، باز هم احتمال آن وجود دارد که برای زایمان نوزاد دوم به جراحیِ
سزارین نیاز پیدا کنید. این اتفاق در 10% از موارد می افتد و حتی هنگامی که سر
نوزاد اول به طرف پایین قرار دارد، احتمال بروز این اتفاق بیشتر است. در واقع، در
یک مطالعه مشخص شد که در بارداری دوقلوها که سر کودک اول به سمت پایین قرار داشت
ولی سر کودک دوم به طرف پایین نبود، تقریبا در 1 مورد از هر 4 مورد (یعنی 25%
موارد) برای زایمان کودک دوم نیاز به سزارین بود.

با فرض اینکه من بتوانم زایمان طبیعی را امتحان کنم، زایمان من چقدر با حاملگی
معمولی (یک قلوها) متفاوت خواهد بود؟

برای شما (در مقایسه با زنانی که تنها یک کودک را حمل می کنند)، احتمال بروز
عوارض مختلف در هنگام زایمان و تولد نوزادان بیشتر است؛ بنابراین باید حتما به گونه
ای برنامه ریزی کنید که زایمان شما در بیمارستان صورت گیرد.

عوارض احتمالی عبارتند از بیرون زدگی بند ناف در هنگام پاره شدن کیسه آب،
جداشدگی جفت (خصوصا بعد از تولد اولین نوزاد از دوقلوها)، و خونریزی پس از زایمان
هم در سزارین و هم در زایمان طبیعی. به همین دلیل، رعایت برخی احتیاطها و
پیشگیریها، ضروری است.

اولا، شما باید پزشک متخصص زنان و زایمانی را انتخاب کنید که در زایمان دوقلوها،
مهارت داشته باشد. این دکتر باید در بیمارستانی کار کند که کادر پزشکی مناسب فورا
هنگام زایمان شما حضور یابند. همچنین در محل پرستاری از کودکان در بیمارستان، باید
امکانات نگهداری از کودکان نارس فراهم باشد، زیرا برخی از دوقلوها کمی زود به دنیا
می آیند.

در بدو ورود به بیمارستان، سونوگرافی انجام می شود تا وضعیت نوزادان را در رحم
شما مشخص کند. همچنین برای شما آنژیوکت (سوزن مخصوصی برای تزریق مایعات و داروها به
داخل ورید) نصب می کنند و در طول زایمان هر یک از بچه ها نیز ارزیابی سلامت جنین
بطور پیوسته انجام می گیرد.

در صورتی که بخواهید از داروهای ضد درد برای زایمان خود استفاده کنید، استفاده
از بیهوشی موضعی اپیدورال (Epidural) می تواند بهترین انتخاب باشد. همچنین بیهوشی
موضعی اپیدورال می تواند در ادامه زایمان نیز به عنوان مسکن کمکی (در صورتی که پزشک
پس از زایمان نوزاد اول بخواهد دست خود را درون رحم شما ببرد تا وضعیت قرار گرفتن
نوزاد دوم را تغییر دهد؛ یا اینکه برای نوزاد دوم، به جراحی سزارین فوری نیاز داشته
باشید)، مورد استفاده قرار گیرد.

وقتی زمان زایمان فرا می رسد، زایمان شما باید در یک اتاق مجهز به تجهیزات جراحی
(و نه در یک اتاق زایمان معمولی) انجام گیرد. تیم پزشکی شما ممکن است شامل یک یا دو
متخصص زنان، یک ماما (در صورتی که در طول دوران حاملگی، تحت نظر ماما بوده اید)، یک
متخصص بیهوشی (در مواردی که شما باید تحت جراحی سزارین قرار بگیرید، حداقل دو
پرستار (به همراه پرستارهای کمکی در حالت آماده باش)، و دو متخصص اطفال (برای هر یک
از نوزادان، یک متخصص اطفال)، و در صورت امکان همسر یا کمک زایمان شما باشد.

پس از اینکه اولین نوزاد به دنیا آمد، پزشک شما، وضعیت قرار گرفتن و همچنین
اندازه کودک دوم را از روی شکم یا از داخل رحم (و یا با استفاده از سونوگرافی)
ارزیابی می کند.

آنچه پس از این رخ می دهد، به وضعیت نوزاد دوم بستگی دارد. در صورتی که سر نوزاد
دوم در نزدیکی دهانه رحم قرار داشته و به اندازه کافی در مجرای واژن پایین آمده
باشد، پزشک شما، کیسه آمنیوتیک را پاره کرده و ضربان قلب نوزاد را تحت نظر می گیرد.

انقباضات زایمان معمولا اندکی پس از زایمان نوزاد اول، شروع می شوند (در صورتی
که این اتفاق رخ ندهد، ممکن است دارویی به شما تزریق شود که موجب انقباض عضلات رحم
و در نتیجه القای زایمان می شود) و شما نوزاد دوم را به همان مقداری که نوزاد اول
را به سمت بیرون رانده بودید، هل خواهید داد؛ هرچند این بار ممکن است برای این کار،
به تلاش کمتری از سوی شما نیاز باشد.

نوزاد دوم ممکن است تنها چند دقیقه پس از نوزاد اول به دنیا بیاید، یا اینکه
فاصله بین آنها ممکن است تا نیم ساعت یا بیشتر نیز طول بکشد. در صورتی که ضربان قلب
کودک در حالت طبیعی باقی نماند یا عوارض دیگری در طول این مدت رخ دهند، زایمان
نوزاد دوم بدون معطلی به صورت سزارین انجام خواهد گرفت.

اگر سر کودک دوم به سمت پایین نباشد، اما کپلهای او تا محوط لگنی شما پایین آمده
باشند، به این حالت "بریچ" گفته می شود و پزشک شما ممکن است برای تولد او جراحی
سزارین را انجام دهد.

در صورتی که نه سر و نه کپلهای نوزاد در نزدیکی دهانه رحم شما قرار نداشته باشند
(که حتی اگر قبل از زایمان نوزاد اول، سر نوزاد دوم به سمت پایین قرار داشته باشد،
ممکن است پس از تولد اولی، وضعیت نوزاد دوم در درون رحم تغییر کرده و به این حالت
در بیاید)، پزشک شما ممکن است تکنیک "تغییر دادنِ وضعیتِ قرار گرفتنِ نوزاد در
داخلِ رحم" یا internal podalic version را مورد استفاده قرار دهد. این روش، شامل
وارد کردن دست در داخل رحم، گرفتن پای نوزاد و ابتدا در آوردن پاهای کودک از داخل
شکم می شود و نیاز به تبحر زیادی دارد و البته همیشه موفقیت آمیز نیست و ممکن است
با خطراتی همراه باشد. در برخی موارد، استفاده از روش سزارین برای به دنیا آوردن
کودک دوم، ضروری خواهد بود.

عمل سزارین چگونه خواهد بود؟

در صورتی که شما برایِ زایمانِ دوقلو یا چندقلوها از سزارین استفاده کنید، عمل
شما تا حدودی مشابه با سایر عملهای سزارین خواهد بود، اما چند تفاوت نیز خواهد
داشت. یکی از تفاوتها این است که پرسنل پزشکی بیشتری در اتاق زایمان شما حضور
خواهند داشت. به طور معمول، دو متخصص زنان و زایمان، یک متخصص بیهوشی و دو پرستار
در اتاق خواهند بود تا در طول عمل مراقب شما باشند، اما ممکن است برای هر یک از
کودکان، یک متخصص اطفال و یک پرستار نیز به صورت اختصاصی در اتاق زایمان حاضر شوند.
(به عنوان مثال اگر شما سه قلو حامله باشید، ممکن است تا 11 نفر در اتاق عمل حضور
یابند).

همچنین برای هر یک از نوزادها، یک محفظه یا دستگاه گرم کننده نوزاد در اتاق عمل
موجود بوده و تجهیزات احیا نیز مهیا می شوند. بسته به اندازه و محل قرار گرفتن
نوزادها، ممکن است شما به برش بزرگتری در سزارین نیاز داشته باشد.

دوران بهبود و نقاهت من پس از زایمان، چگونه خواهد بود؟

این مورد به این بستگی دارد که شما از زایمان طبیعی یا سزارین استفاده کرده
باشید؛ همچنین به وجود یا عدم وجود عوارض دیگر (مانند خونریزی پس از زایمان) نیز
بستگی دارد. در صورتی که همه چیز به خوبی پیش برود، شما می توانید حداکثر ظرف دو
روز پس از زایمان طبیعی و ظرف چهار روز پس از سزارین، از بیمارستان مرخص شوید.

همه خانمهایی که به تازگی کودکی را به دنیا می آورند، تا حد زیادی از کمکهای
آشنایان یا دوستان برای نگهداری از نوزاد خود بهره می برند؛ اما اگر شما باید از
نوزادان دوقلو یا چندقلو نگهداری کنید، زحمت بیشتری را متحمل خواهید شد. پس سعی
کنید تا جایی که می توانید از افراد دیگری که می توانند در منزل به شما کمک کنند،
بهره بگیرید.

برخی از نوزادان را نمی توان به سرعت به منزل منتقل کرد. از آنجا که احتمال بروز
عوارض در چندقلوها بیشتر است، خصوصا در مواردی که نوزادها زودتر از موعد طبیعی یا
با اندازه یا وزن کمتر از مقدار نرمال به دنیا می آیند، احتمال بستری شدن آنها در
بخش "مراقبتهای ویژه نوزادان" یا NICU وجود دارد. این کار برای تقریبا یک چهارم از
دوقلوها، سه چهارم از سه قلوها و تقریبا همه چند قلوها با تعداد بیشتر از سه نوزاد،
ضروری خواهد بود.

اگر می خواهید خودتان به نوزادها شیر بدهید، این کار را خیلی زود شروع کرده و تا
زمانی که در بیمارستان هستید، از پرسنل آن برای این کار راهنمایی بخواهید. اگر در
زمینه شیردهی به دوقلوها مشکل یا سوالی داشته باشید می توانید با انجمن ترویج و
تغذیه با شیر مادر نیز ارتباط بگیرید و از راهنمائی های متخصصین آن استفاده کنید.

در صورتی که نوزادان شما در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بوده و هنوز آمادگی
تغذیه از راه دهان را ندارند، شما باید در این مدت، شیر خود را بدوشید. تا زمانی که
در بیمارستان هستید احتمالا پرسنل بیمارستان به شما آموزشهای لازم را خواهند داد و
زمانی که به خانه می روید می توانید یکی از انواع شیردوشها را تهیه کنید.

انسدادها

درصد کمی از مردان با مشکل انسداد در مجاری دافع خود مواجه اند که مانع
رسیدن اسپرم به مایع منی آنها می‌شود. اگر لوله منی یا مجاری بیضوی شما
مسدود یا آسیب دیده‌است، مانع رسیدن اسپرم به تخمهای همسر شما می شود.
عفونت، جراحت، نقصهای مادرزادی، یا وازکتومی ممکن است باعث این انسدادها
باشند.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حلهای ممکن: جراحی جهت ترمیم انسداد یا عمل وازکتومی برعکس
• میزان موفقیت: بسته به مشکل و نوع جراحی بکار رفته جهت درمان، از 50 تا
90 درصد مردان بعد از جراحی اسپرم بیشتری در منی خود دارند. حدود 20 تا 65
درصد زوجها توانستند با مقاربت یا روش لقاح مصنوعی آزمایشگاهی (IVF)  یا
تزریق اینتراسیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) بچه‌دار شوند.

واریکوسل

واریکوسل (گشادشدن رگها، شبیه واریکوسِ بیضه‌ها) دمای بیضه‌ها را بالا می‌برد که بر تولید اسپرم اثر می‌گذارد.
• علایم احتمالی: هیچ (مشکل حین معاینه بدنی قابل تشخیص است).
• راه حل‌های ممکن: جراحی جهت رفع نقص واریکوسل
• میزان موفقیت: تا 43 درصد مردان قادر به باردار کردن همسر خود طی یک سال بعد از جراحی بودند، و تا 69 درصد طی دو سال.

اسپرم نامنظم

اگر اسپرم ندارید یا اسپرمتان کم است، جهندگی اسپرم کم (توانایی فَوران
آن) یا شکل اسپرمها غیرعادی است، اسپرمتان به تنهایی قادر به باردار کردن
تخمهای  همسرتان نخواهد بود.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حل های ممکن: داروهای باروری، تلقیح مصنوعی  با اسپرم خودتان به
شرطی که تعداد، شکل و جهندگی آن خیلی غیرطبیعی نباشد؛ یا تزریق
اینتراسیتوپلاسمی اسپرم (ICSI).
• میزان موفقیت: داروهای بارداری افزایش دهنده تعداد تخمها به همراه روش
تلقیح مصنوعی، میزان موفقیت را در هر نوبت به 8 تا 17 درصد می‌رساند. با
روش ICSI درصد موفقیت به 30 درصد می‌رسد.

حساسیت اسپرمی

ممکن است بدن شما پادتن هایی ترشح کند که اسپرم را از بین می‌برند، که
معمولا بعد از وازکتومی، پیچش بیضوی (یعنی وقتی بیضه ها داخل کیسه بیضه
پیخ می‌خورند)، عفونت یا تروما اتفاق می‌افتد.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حل های ممکن: تلقیح مصنوعی، تکنولوژی های نوین در درمان ناباروری
(ART)، یا تزریق اینتراسیتوپلاسمی اسپرم (ICSI). (داروهای استروئیدی مثل
پردینسون هم گاه برای محدود کردن پادتنهای اسپرم استفاده می‌شوند اما
پزشکان به خاطر عوارض جانبی انها را توصیه نمی‌کنند).
• میزان موفقیت: داروهای باروری جهت افزایش مقدار تولید تخمها به همراه
روش تلقیح مصنوعی، درصد موفقیت را به 8 تا 17 درصد در هر نوبت می‌رسانند.
درصد موفقیت با روش ICSI به حدود 30 درصد در هر نوبت می‌رسد.

مشکلات غیرقابل توجیه باروری

اگر پزشک نتواند دلیل مشکل بارداری شما را پیدا کند، مورد شما را «مشکل
غیرقابل توجیه باروری» تشخیص می‌دهد. بعضی متخصصان فکر می‌کنند سموم محیطی
می‌توانند عامل تاثیرگذار باشند اما رابطه مستقیمی بین باروری و این
مشکلات هنوز به تاییر نرسیده است.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حل های ممکن: داروهای باروری همراه با روش تلقیح مصنوعی یا تکنولوژی
های نوین در درمان ناباروری (ART) مثل لقاح مصنوعی آزمایشگاهی (IVF)
• میزان موفقیت: داروهای باروری جهت افزایش مقدار تولید تخمها همراه با
روش تلقیح مصنوعی ، درصد موفقیت را به 8 تا 17 درصد در هر نوبت می‌رسانند.
حدود 20 تا 40 درصد در هر نوبت منجر به بارداری با روش IVF می‌شوند. بعد
از سه سال درمان، احتمال آن که زوج بچه دار شوند هرسال بین 20 تا 25 درصد
کمتر می‌شود.

مشکلات بارداری مرکب

یک زوج وقتی دچار مشکلات بارداری مرکب می‌شوند که هم مرد و هم زن مشکل باروری داشته باشند.
• علایم احتمالی: بسته به علل آن متغیر است
• راه حل های ممکن: بسته به علل آن روش درمان متفاوت است
• میزان موفقیت: بسته به علل آن درصد موفقیت متغیر است

آیا درمان باروری همان افت و خیزهای احساسی را که گهگاه می‌شنویم در پی دارد ؟

برای بیشتر مردم بله. بیشتر زوجهایی که تحت درمان ناباروی قرار دارند،
دوره‌های ماه به ماهِ امید و ناامیدی را پشت سر می‌گذارند که با هر تاریخ
تخمک‌گذاری و قاعدگی نو می‌شود.
این زوجها با دنبال کردن برنامه سخت آزمایشها و درمانها از زندگی خود
بازمی‌مانند – سفرها را معلق می‌کنند، از ادامه‌ی تحصیل می‌مانند، و در
کار و حرفه خود هم کم می‌گذارند. برخی  دیگر درمی‌یابند که اندوه، خشم، و
یاس همراه با مشکلات مزمن باروری به تمام جهات زندگی‌شان حمله‌می‌کند،
اعتماد به نفسشان را می‌فرساید و دوستی‌هاشان را پرمسئله می‌کند.
سعی کنید بفهمید که شما و همسرتان فرازوفرودهایی خواهید داشت، که وقتی با
مشکل باروری ‌دست و پنجه نرم می‌کنید بیشترش فرود خواهد بود؛ این را
بپذیرید. تعهد خود در پذیرش نقش والدینی را بیازمایید و اگر تصمیم جدی بر
پیگیری درمان دارید، سعی کنید به عضویت یک گروه حمایت‌کننده درآیید. در
یکی از سایت مناسب مشکلات باروری، با سایر افرادی که شرایط شما را دارند
ارتباط برقرار کنید.

چرا زنها ظاهراً بیشتر از همسران مذکر خود رنج می‌برند؟

بیشتر زنها طوری تربیت شده‌اند که فکر می‌کنند حتما یک روز باید مادر
شوند. از اولین عروسک تا آخرین حمام نوزاد، دختران و زنان با انواع تصاویر
کودکان و انتظارات والدین، همنشینان، مذهب، تبلیغات، و رسانه‌ها محاصره
شده‌اند.
بعضی زنها مادری را قسمت اعظم هویت زنانه خود و تصور از خود می‌دانند.
برای برخی دیگر این غایت آرزوهاشان است. حتی زنهایی که لزوما نمی‌خواهند
مادر شوند هم نسبت به انتظارات اینگونه‌ی اجتماع آگاهند.
فشارها برای ازدواج و تشکیل خانواده بسیار است؛ تا آنجا که زنانی که قادر
به انجام این کارها نیستند شدیدا احساس می‌کنند مشکل بسیار بزرگی دارند و
بشکلی دردناک چیزی در زندگی آنها کم است.
مردها برای پدر شدن اینطور تحت فشار نیستند. و بسیاری از آنها طوری بزرگ
شده اند که یاد گرفته‌اند احساساتشان را سرکوب کنند یا برای خود نگه دارند.
البته مرد هم بعد از طی دوره درمانی دیگر با همسر و یک ماه دیگر ناباروری،
ممکن است دچار همین حس یاس و ناامیدی شود. اما بیشتر مردان نسب به همسران
خود نقش مقاومتری بازی می‌کنند. یا شاید آنقدر به کنترل احساسات خود عادت
کرده‌اند که به درستی نمی‌دانند چه حسی دارند یا می‌توانند از کسی کمک
بخواهند.
اگر مشکل باروری مشخصا ناشی از ناتوانی مرد باشد، مثل ضعف کیفیت اسپرم، تصور ذهنی مرد از خود ضعیف می گردد.
مطالعات نشان می‌دهند که زنهای دارای مشکل ناباروری بعنوان یک گروه
همان‌قدر احساس اضطراب و افسردگی دارند که زنان مبتلا به سرطان، مشکلات
قلبی و اچ‌آی وی. یک دلیل آن شاید التزام جسمانی به درمان ناباروری باشد،
مثل آزمایشهای خون، قرص‌ها، تزریق روزانه هورمون، آلتراسوند، بازیابی
تخمک، و جراحی که همگی منبع استرس و تلاطمات احساسی در زنان هستند.
همچنین، جامعه معمولا رنج حاصل از نازایی را به رسمیت نمی‌شناسد، و
بنابراین افرادی که توان والدی ندارند غم خود را پنهان می‌کنند، که این
خود تنها منجر به افزایش حس شرم و انزوا در آنها می‌گردد.
از زوجهایی که با مشکلات ناباروری مواجهند، طریقه پرهیز از موانع رایج را
بیاموزید. به فهرستی از منابعی که به شما و همسرتان در مواجهه با مشکل کمک
می کند مراجعه کنید.

حالا زندگی عشقی‌مان ماشینی شده است. این برای زوجهای دیگر هم اتفاق می‌افتد؟

بله. بسیاری از زوجها  می‌گویند که به محض اینکه ذهنشان درگیر بچه‌دار شدن
می‌شود، سکس بیشتر تبدیل به وظیفه‌ای طاقت‌فرسا می‌گردد تا اسباب لذت.
بیشتر درمان‌های ناباروری مستلزم آن است که شما تنها در زمان‌هایی خاص
مقاربت کنید، که اصلا روش مطلوبی برای عشق‌ورزی یا لذت بردن از رفتارهای
خودجوشِ جنسی نیست.
اگر زندگی جنسی‌تان رو به زوال گذاشته و دیگر معنی عشق از یادتان رفته،
برنامه درمان را یکی دو ماه تعطیل کنید و بکوشید عشق و شادی را که مهمترین
مایه پیوند شماست به زندگی خود برگردانید.
به یاد داشته باشید که این بحران موقتی است، دیر یا زود برطرف می‌شود، و
به محض برطرف شدن، می‌توانید رابطه سالم و رضایتبخش جنسی خود را با
همسرتان ادامه دهید. در حال حاضر اگر مشکل باقی است، مسئله درمانی زوج را
با مشاوری که در زمینه مسایل ناباروری تجربه دارد مطرح کنید.

 مردم دایم می‌پرسند کی می‌خواهید تشکیل خانواده بدهیم. به آنها چه بگوییم که گستاخانه نباشد؟

این افراد احتمالا بی‌تفاوت یا بی‌فکرند. اما پرسش دوستان و خانواده
درباره برنامه‌های شما برای بچه‌دار شدن از روی حسن نیت است. شاید
نمی‌دانند مشکل باردار شدن دارید، یا اگر بدانند می‌خواهند از روند ِ
ماجرا باخبر باشند.
با این حال سر وکله زدن با این نوع سوالها می‌تواند دردناک باشد، مخصوصا
در محافل جمعی و در تعطیلات که خانواده و بچه مرکز توجه اند. می‌توانید به
راحتی بگویید، «داریم بهش فکر می‌کنیم» یا «اگر خبر خوبی شد اول به شما
می‌گیم».
اما اگر حرف زدن درباره مشکل بارداری ‌ناراحت‌تان نمی‌کند و فکر می‌کنید
شنونده دلسوزی دارید که حرفتان را می‌فهمد، خودتان را محدود نکنید.
متخصصان معتقدند صحبت کردن درباره این شرایط آرامتان می‌کند.
اگر بعضی جشنها یا گردهم آمدن‌ها برایتان دردناک است – اگر همه خواهر
برادرهاتان در یکی دو سال اخیر بچه‌دار شده‌اند یا دایم به جاهایی دعوت
می‌شوید که کسی نوزادش را به رخ می‌کشد – به خودتان اجازه بدهید که در
چنین محافلی شرکت نکنید یا بعدش حسابی گریه کنید. در طول درمان از خودتان
و سلامت خود محافظت کنید.

ما با مشکلات مالی درگیریم چون درمان‌ها هزینه‌بردارند. چه کنیم؟

جتی در بهترین حالات، مسایل مالی فشار بسیاری بر روابط تحمیل می‌کند.
علاوه بر میل رو به ناامیدی زوج برای بچه‌دار شدن، و هزینه‌های بالای
درمان ناباروری، مشکلات مالی می‌توانند مسئله را به سطح غیرقابل تحملی
برسانند.
با هزینه بالا برای هر نوبت لقاح مصنوعی آزمایشگاهی، تعجبی ندارد که زوجها
نگران مسایل مالی باشند، مخصوصا از آنجا که زنها برای باردارشدن اغلب به
نوبت‌های متعددی نیاز دارند.
به جای طفره رفتن از مسایل مالی، با هم بنشینید و طرحی مالی ترسیم کنید.
با بیمه شروع کنید: ببینید دقیقا چه چیزهایی را تحت پوشش می‌دهد و چه
چیزهایی را پوشش نمی‌دهد.
اگر بخشی از درمانهای شما را پوشش می‌دهد، یک نفرتان مسئول پیگیری مکاتبات
بیمه و طرح مسئله با شرکت بیمه شوید. سپس درآمد خود را بررسی کنید و
ببینید چقدر می‌توانید هزینه کنید و آنهم برای چه نوع درمانی. از خودتان
بپرسید:
• آیا دوست داریم همه پس اندازمان را خرجِ باردار شدن کنیم؟
• آیا احتمال بارداری ازطریق لقاح مصنوعی آزمایشگاهی آنقدر هست که به خرج همه پس‌انداز ما بیارزد؟
• آیا پول قرض گرفتن خوشایندِ ماست؟ به فرض این که بچه‌دار شدیم، کی می‌توانیم قرضها را پس بدهیم؟
• میل به بچه‌دار شدن کار راحتی است، اما مسایل مالی نیازمند تفکر منطقی است. برای مخارج خود سقفی تعیین کنید.

بیش از دوسال است که نزد متخصص باروری می‌رویم. چه وقت باید دست برداریم؟

دست کشیدن از رویا دشوار است، و امکانات تکنولوژیهای پزشکی که امروزه در
دسترس زوجها قرار گرفته آنها را به کوشش مدام هرماهه و هرساله وامی‌دارد.
اما حدود یک سوم از زوجهای تحت درمان مشکل ناباروری بچه‌دار نمی‌شوند و
قبل از بازگشتن به زندگی عادی باید با این قضیه کنار بیایند.
همانطور که معمولا یکی از زوجین تمایل بیشتری به شروع درمان دارد، ممکن
است یکی زودتر از دیگری آماده پذیرفتن زندگی بدون کودک یا پذیرفتن کودکی
به فرزندی باشد. اینها تصمیماتی فردی هستند و زمان رسیدن به آن از فردی به
فرد دیگر متفاوت است.
زمان نهایی برای تسلیم؟ به حرف همدیگر گوش کنید، و با پزشک و همسر خود
ارتباط روشنی داشته باشید. خودتان درخواهید یافت که زمان درست پذیرش شرایط
برای شما و همسرتان چه وقت است و چه زمان باید درمان را متوقف کنید.

آیا ممکن است به مشکلات باروری دچار شوم؟

اگر زیر 35 سال هستید و کمتر از یک سال است که تلاش می‌کنید باردار شوید
(یا کمتر از شش ماه اگر بالای 35 سال دارید) هنوز جایی برای نگرانی شما
نیست. برای این که مطمئن شوید از تمام توان خود برای افزایش شانس بارداری
استفاده کرده‌اید، به مقالات ما با عناوین اهمیت زمان‌بندی مقاربت، تعیین
زمان تخمک‌گذاری، و توجه به درجه حرارت اندام تحتانی و مخاط رحمی مراجعه
کنید.
اگر زیر 35 سال دارید و بیش از یک سال بدون ابزار کنترلی مقاربت داشته‌اید
(یا دست‌کم شش ماه اگر بالای 35 سال دارید) بدون این که باردار شوید، به
احتمال زیاد شما یا همسرتان در شرایطی به سر می‌برید که چیزی مانع
باردارشدنتان می‌شود – اما فقط پزشک می‌تواند مشکل باروری را تشخیص دهد.
پژوهشگران تخمین زده اند که از هر ده زوج یکی مشکل باردار شدن دارد. اگر
شما یکی از آنها هستید، این به معنی آن نیست که هرگز بچه‌دار نمی‌شوید.
بسیاری از زوجهایی که تلاش می‌کنند باردار شوند – پنجاه درصدشان در سال
اول – خودشان بچه‌دار می‌شوند، اما بسیاری هم برای بچه‌دار شدن نیاز به
مداخله پزشکی دارند. در ادامه متن شرایطی که معمولا مانع بارداری می‌شود
آورده شده است.

چه عواملی به مشکلات باروری مربوطند؟

اگر شما یا همسرتان یکی از موارد یا شرایط زیر را دارید به پزشکتان
بگویید. با وجود داشتنِ این شرایط، انتظارِ شش ماهه یا یک ساله تنها وقت
شما را تلف می‌کند.
زنها:
سابقه‌ی
• آندومتریوسیس
• فیبروئیدهای رحمی
• سندروم تخمدانی پلی‌کسیتیک
• بیماریهای عفونی لگنی
• انسداد لوله‌های رحم بر اثر عفونت یا جراحی قبلی
• عفونت‌های مقاربتی مثل کلامیدیا Chlamydia یا سوزاک
• دوره‌های قاعدگی نامنظم یا دردناک
• رشد مفرط مو در صورت و بدن
• جراحی بطنی یا لگنی
• هرگونه مصرف DES  (DES دارویی است که در سالهای 1941 تا 1971 به زنان حامله داده می‌شد تا جلوی سقط جنین را بگیرد)
• بیماریهای مزمن مثل دیابت، سرطان، یا بیماریهای غده تیروئید
یا اگر در حال حاضر:
• سیگاری هستید
• بیشتر از 25% اضافه‌وزن یا کمبود وزن دارید
مردان:
سابقه‌ی
• عفونت ویروسی گوشگ بعد از بلوغ
• بیمارهای مزمن مثل دیابت، سرطان، یا بیماریهای غده تیروئید
• بیضه های بالا مانده
• تومور، کیست، سرطان یا واریکوسل بیضوی
یا اگر در حال حاضر
• داروهایی مثل استروئید یا ضدفشار خون مصرف می‌کنید
• تنباکو یا ماریجوانا دود می‌کنید
• مرتبا از سونا یا وان آب داغ استفاده می‌کنید
• مرتب به دوچرخه‌سواری‌های طولانی می‌روید
درباره مشکلات باروری در زنان و مردان بیشتر بدانید.

اگر به وجود مشکل پی بردم چه باید بکنم؟

با پزشک مراقب خود یا متخصص بیماریهای زنان صحبت کنید. به راحتی درباره
همه مسایل یا نگرانی‌های خود صحبت کنید صرفنظر از اینکه چه مدت است تلاش
می‌کنید باردار شوید.
پزشکتان به سوالات شما پاسخ می‌دهد و اگر لازم باشد شما را به متخصص باروری برای معاینات بعدی ارجاع می‌دهد.

حدود 10 درصد زوجها در ایالات متحده که در سنین باروری قرار دارند،
مشکل بارداری دارند. حدود 30 درصد این موارد به خاطر مشکل مرد است، 30
درصد ناشی از مشکل زن، و بقیه موارد غیرقابل توجه یا بر اثر مجموعی از
عوامل موثر در هردو زوج است.
اگر بیش از یک سال مقاربت کنترل نشده داشته اید (یا شش ماه اگر بالای 35
سال دارید) بدون آن که باردار شوید، به پزشک مراجعه کنید. حدود 90 درصد از
زوجها با مشکلات بارداری قابل درمان موفق هستند.
جهت اطلاعات بیشتر درباره علل ناباروری، درمان، و تعداد زوجهایی که بعد از
درمان بچه‌دار شده‌اند به خواندن ادامه دهید. به یاد داشته باشید که درصد
موفقیتها با هم تفاوت دارند چراکه ممکن است هر زوج مشکلات متعددی داشته
باشند.

اندومتریوسیس

اندومتریوسیس وضعیتی است که بافت دیواره داخلی رحم (که بافت اندومتری نام
دارد) بیرون از رحم رشد پیدا می‌کند و معمولا فضای بطنی-لگنی را پر می‌کند.
• علایم احتمالی: بعضی زنها هیچ علایمی ندارند درحالی که برخی دیگر
دوره‌های قاعدگی یا مقاربتهای دردناک و درد معمول در ناحیه لگنی دارند.
• راه حلهای ممکن: داروهای باروری همراه با تلقیح مصنوعی، جراحی برای
برداشتن بافت غیرطبیعی یا گشودن لوله، تکنولوژی های نوین در درمان
ناباروری.
• میزان موفقیت: داروهای باروری جهت افزایش مقدار تولید تخمها به همراه
روش تلقیح مصنوعی، درصد موفقیت را به 8 تا 17 درصد در هر نوبت می‌رسانند.
حدود 20 تا 50 درصد بعد از هر نوبت جراحی منجر به بارداری (طبیعی یا با
درمان) می‌شوند.

مشکل تخمک گذاری

مشکل تخمک گذاری وضعیتی (معمولا هورمونی) است که مانع آزادسازی تخمکِ رسیده از تخمدانها می‌شود.
• علایم احتمالی: عادات ماهانه نامنظم یا عادت نشدن و خونریزی خیلی زیاد یا خیلی کم که غیرمعمول باشد.
• راه حلهای ممکن: داروهای باروری و لقاح مصنوعی
• میزان موفقیت: حدود 70 تا 90 درصد زوجها بعد از درمان تخمک گذاری می‌کنند و از این مقدار، 20 تا 60 درصد حامله می‌شوند.

تخمک‌های ضعیف

اگر تخمک‌های شما خراب یا دارای نابهنجاریهای کروموزومی باشند، قادر به
حاملگی نخواهید بود. با افزایش سن از کیفیت تخمهای شما کاسته خواهد شد.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حلهای ممکن: بارداری به روش لقاح مصنوعی آزمایشگاهی (IVF) با استفاده از تخم یا جنین اهدایی، یا فرزندخواندگی
• میزان موفقیت: زوجهایی که روش IVF را با تخمهای اهدایی انجام دهند حدود 30 تا 50 درصد شانس بچه دار شدن در هر نوبت IVF دارند.

سندروم تخمدانی پلی کیستیک

سندروم تخمدانی پلی کسیتیک وضعیتی است که در آن فولیکولهای کوچک تخمدان
نمی‌توانند رشد کرده به فولیکولهای رسیده‌ی بزرگتر تبدیل شوند. از ویژگی
بخصوص آن عدم تعادل هورمونی و الگوهای تخمک گذاری غیرقابل پیش بینی است.
• علایم احتمالی: عادات ماهانه نامنظم، رشد بی اندازه موهای بدن، آکنه، و چاقی
• راه حل های ممکن: اصلاح روش زندگی (رژیم غذایی و ورزش) یا داروهای
باروری و لقاح مصنوعی. راه درمان جدید سندروم تخمدانی پلی کیستیک استفاده
از داروی دیابتی موسوم به متفورمین (گلوکوفاژ) است که امکان تخمک گذاری
منظم را فراهم می‌کند.
• میزان موفقیت: بسیاری از بیماران دارای اضافه وزن که 5 تا 10 درصد وزن
بدنشان را کم کنند شروع به تخمک گذاری منظم می‌کنند. حدود 70 تا 90 درصد
زنانی که داروهای باروری مصرف می‌کنند تخمک گذاری می‌کنند و از این میان
20 تا 60 درصد باردار می‌شوند. متاسفانه یک تا 5 درصد از این بارداریها به
سقط جنین ختم می‌شود. مصرف داروهای باروری گاه با خطر بالای چندقلویی
همراه است.

انسداد لوله های رحمی

انسداد یا آسیبِ لوله های رحمی  مانع رسیدن اسپرم همسرتان به تخمک و مانع
رسیدن تخمک بارور به رحم شما می‌شود. از علل اصلی آن بیماریهای عفونی لگن
خاصره، عفونتهای مقاربتی مثل کلامیدیا، و سابقه جراحیهای عقیم‌سازی قبلی
است.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حلهای ممکن: جراحی برای گشایش لوله‌ها، یا لقاح مصنوعی آزمایشگاهی 
(IVF)چنانچه جراحی موفق نباشد یا به لوله‌ها آنقدر آسیب برسد که قابل
تعمیر نباشد.
• میزان موفقیت: درصد باروری‌ها بسته به مکان و وخامت انسداد و مقدار بافت
زخم التیام یافته بعد جراحی از 20 تا 60 درصد متغیر است. زوجهایی که روش
لقاح مصنوعی را امتحان می‌کنند حدود 20 تا 40 درصد شانس بچه‌دار شدن بعد
از هر دوره IVF را دارند.

حساسیت به اسپرم

چنانچه شما واکنش ایمنی به اسپرم نشان دهید – در کمتر در 2درصد زنها –
بدنتان پادتنهایی ترشح می‌کند که یاخته‌های اسپرم را از بین می‌برند.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حلهای ممکن: تلقیح مصنوعی یا تکنولوژی های نوین در درمان ناباروری (ART)
• میزان موفقیت: حدود 20 تا 40 درصد زوجها در هر نوبت لقاح مصنوعی باردار می‌شوند.

مشکلات بارداری غیرقابل توجیه

اگر پزشکتان نتواند توجیه روشنی برای نازایی شما پیدا کند (جواب همه تستها
نرمال باشد)، ممکن است مورد شما را «مشکل غیرقابل توجیه بارداری» تشخیص
دهد. برخی متخصصان معتقدند مشکل وزن (اضافه وزن یا کمبود وزن زیاد)،
ورزشهای شدید، و یا حتی سموم محیطی ممکن است از عوامل موثر باشند اما هیچ
رابطه مستقیمی بین باروری و این قبیل مشکلها به تایید نرسیده است.
• علایم احتمالی: هیچ
• راه حلهای ممکن: داروهای باروری همراه با تلقیح مصنوعی یا تکنولوژی های نوین در درمان ناباروری (ART) مثل لقاح مصنوعی
• میزان موفقیت: داروهای باروری جهت افزایش مقدار تولید تخمها به همراهِ
روش تلقیح مصنوعی، درصد موفقیت را به 8 تا 17 درصد در هر نوبت می‌رسانند.
بعد از سه سال ناباروری، شانس بچه دار شدن زوج سالانه 20 تا 25 درصد کمتر
می‌شود.

مشکلات بارداری مرکب

یک زوج وقتی مشکلات بارداری مرکب دارد که هردوی مرد و زن مشکل باروری داشته باشند یا وقتی که یکی از زوجها چندین مشکل داشته باشد.
• علایم احتمالی: علایم بسته به علت‌ها متغیر هستند.
• راه حلهای ممکن: درمانها بسته به دلایل مشکل متفاوتند.
• میزان موفقیت: درصدها بسته به علل مشکل متفاوت هستند.